omringd door grenzen
die ik mezelf heb gesteld
dwaal ik door de woestenij
de woestenij van wanhoop
en hoop.

zoveel vragen, zo weinig vragen
zoveel te wensen en tegelijk helemaal niets
Ik voel leegte
hoewel de druk op mijn hoofd zwaar is
en vol voelt

ik denk en wil niet denken
en ik denk aan helemaal niets
verkregen inzichten
als bliksemschichten
donderen mijn hoofd binnen

als een zwaar rollend onweer
doch de verfrissing van de regenbui blijft uit
tot ik me oplaadt
van binnen
dan voelt de hernieuwde energie als sprankelende droppels aan

De grenzen wijken.
Langzaam gaan ze open
en stap ik uit deze cocon van bescherming
rek ik mij uit
zelfbewuster en gegroeid.