Nooit liet de taal
mij
zo verlegen staan
als hier
nu ik
een angstig kind
voor het publiek
een vers moet reciteren.

Alle woorden
kom ik te kort
vergeef mij
dat ik stok
tijdens dit vers.

Vandaag
zing ik
pluk ik
leg ik u
een málá
halfontloken kamals
om uw hals.

En ik kus
in ootmoed
uw handen en
uw voeten
en leg
mijn hoofd
tegen uw hart.

En ik hoor u
ik hoor mij
Parampriya
Mátu Pitáji,
die ik geloof
die mij hoop zijt en
onbegrijpelijk lief.