ik weet wel mijn lief
de dagen zijn breekbaar
je geduld en tranen raken op
er knaagt een ongeremd verlangen
woorden lossen niets meer op

ik weet wel mijn lief
hoe je slaapt in kleine kronkels
je tuin de druivelaar weer drinkt
dat tong - en mannetjesorchis bloeien
zachte wijn je tong weer klinkt

en toch leef je in mij
dat nestelen is nooit gestopt
je handen kruipen, voeten schroeien
op mijn huid, de nachten sterven bitter
koud verdwijnt niet meer in ogenblikken

ik weet wel mijn lief
een oneven rijm spreekt niet mijn taal
het zijn de simpele rake woorden
die jij wel ergens weet te vangen
dagenlang jouw hart zullen verstoren

ik weet wel mijn lief
je kunt niet van alles houden
een leven breekt soms ongewild
maar ik voel je, ver en toch dicht bij me
vandaar dit lied, mijn hart dat gilt...