duizend jaar weg langs molenlei en
trage heuvels zand, waar het vlakke
schootsveld de stad naar zuid deed
heersen, daar hield het leven stand

en ging men altijd door op dat mooie
stukske Brabant, waar de bunzing
sloop, de vogels floten en kinderen
argeloos speelden aan de waterkant

het terrein was bondgenoot of vijand
de groene vestingwallen in de rug en
bij gevaar nog niet zo stug of elk viel
op de stad terug uit niemandsland

na elk beleg beging de tijd zijn weg
grondig langs de eens zo stille laan
gezichten kwamen, namen gingen en
leefden er een levenslang bestaan

voorbij in voorspoed ongewisse jaren
kwam tijd voor Zandbergs nijverheid
en bouwden sterke mensen toegewijd
hun wijk in moedige zelfstandigheid

wereldse allure siert nu in elk seizoen
de voorname weg van Ginneken naar
Breda, waar denken en doen rond een
dorpse straat al eeuwen samengaat