verdwalend in niemand zijn land






je wekt me

de schemering ruist

op een lichtende vleugel



dromen vervliegen

de nacht houdt

het licht weer apart



we vragen de wind

je te dragen

te koesteren als kind



we wieken

verdwalend in

niemand zijn land



we leggen

de hand op de

schat van vandaag



waar al onze

wensen liggen

te glanzen



in de zon die

we stelen

van morgen



de horizon rafelt

en regent

de waarheid