een normale dag, een normale tijdsloop maar waarom werd ik dan toch zo rood toen ik jou daar zo zag een blik in mijn ogen, een zachte lach maakte mij weer warm van binnen liet me zelfs de vrolijkste liedjes zingen liet me dromen over jou en mij hoe wij op een dag samen zouden zijn al kende ik je niet, dat deed me geen verdriet ik wist dat er nooit iets van zou komen toch wou ik niet stoppen met dromen gewoon om even het gevoel weer te hebben van houden van gewoon even de liefde voelen van een man al zou ik je nooit meer zien misschien wel beter want in mijn dromen ben jij mijn vaste vriend
