Nadat ik Jimi Hendrix had gehoord was ik meteen verkocht, adept, zeloot, zodat ik tot gitaarlessen besloot. Mijn kalme leven was op slag verstoord.
Al snel werd een muziekschool aangeboord, daar oefende ik als een idioot. Helaas, er is geen wet die ooit gebood dat achter élke wolk het zonlicht gloort.
Mijn leraar heb ik indirect vermoord; wanhopig door ‘t belofteloos gekloot, de martelgang langs elke valse noot, verkoos hij de verlokking van het koord.
‘k Werd dus als pop-idool niet bijster groot, mijn carrière was al ras ontspoord. Geknoei bleef het, van elk succes ontbloot.
Toch heb ik al met al niet slecht gescoord. Die Hendrix hè, die is behoorlijk dood. Ík niet, ik pruts en klungel vrolijk voort.
