Met een geladen geweer richting de volle scherpe maan toonbeeld van verdriet staat ze aan de hemel te huilen haar verdriet raakt mijn hart mijn ziel is vervlogen verklaard starend naar die gele klomp -ik ben reeds vaak gek verklaard- laat ik mijn tranen los tot ze een rivier vormen van pijn al het bloed dat het mijne is weerspiegelt de maneschijn als ik dan bij de maan aankom is het geloof verzwolgen door woorden zonder betekenis dan vuur ik door waanzin gedreven maar goed voorbereid ter daad de kogels zoeven en raken niets de maan is mijn afgod zoals elk voorwerp in het leven dat u reeds afgeschreven heeft
yiya
